چشمای یار من خیلی نازه

مثه برگ بهاری سبز سبزه

ولی چشمای من تیره و تاره

مثه ابر بهاری هی می باره

زلفای یار من خیلی بلنده

دو تا ابروی اون مثه کمنده

دل اون پاک و زلاله

مثه کاغذ می مونه که خط نداره

لباشو نگو که مثه لاله

همیشه خندونه عین بهاره

قد عشقم مثه سروی بلند استواره

اما نه سرو جلو یارم کم میاره

کـــــــــــــــــــلاه خاکــــــــــــــــــی

بهمن 83

من که گفتم این بهار افسردنی است   من که گفتم این پرستو مردنی است

من که گفتم ای دل بی بند و بار      عشق یعنی رنج ، یعنی انتظار

آه عجب کاری به دستم داد دل     هم شکست و هم شکستم داد دل


 

گفته اند این را پیش از این :

دردی اگر داری و همدردی نداری ،

با چاه آن را در میان بگذار ، با چاه !

غم روی غم اندوختن ، دردی است جانکاه !

اما !

نگفتند :

اگر همرهان در چاهت افکندند و رفتند ! ! !

آنگاه ،

دردت را کجا فریاد کن !

همدم تنهایی ام

        قلم ، کاغذ ، یک چراغ بی جان

              قلم معشوقه ام

کاغذ محبوبه ام

درد دل را با قلم آغاز می کنم

            راز دل را با قلم بر دل کاغذ حک می کنم

                  "یک چراغ بی جان

                            باید انگارید شمع"

همدم تنهایی ام

               شب ، خواب

                    روی دل باید نوشتن

                          یا به روی برگ کتاب

              چه کسی خواهد خواند درد دلهای مرا

                         بعد از مرگم

   مهتاب

کـــــــــلاه خـــــــــاکی

حــــــــامـــــــــد

باور کن دل من اتفاقی نيست

می توانی از گل سرخی که در ترانه هايم شکفته است بپرسی

يا نه ، از اولين پرنده ای که فردا بيدار می شود

و يا از همه رهگذرانی که در پياده روهای دلتنگی زير باران مانده اند بپرسی

من هفت هزار سال است که تو را می شناسم

شبی همراه يک شهاب کوچک بر پشت بام خانه تو افتادم

هر روز صدايم را در بوته های ياس پنهان می کردم و تو بی آنکه مرا بشناسی

از حياط که می گذشتی صدايم را می بوئيدی

کاش می توانستم هفت هزار سال ديگر در باغچه ای که رو به روی توست ساکن باشم

و شاخه در شاخه ميخکها و رازقی ها به تو صبح بخير بگويم

وقتی نگاهم می کنی چندين سياره در قلبم به دور خورشيد می گردند

و هنگامی که از من روی بر می گردانی حرفهايم منجمد مي شوند

باور کن من يک شعر نا تمام هستم که از آسمانی ديگر بر زمين افتاده ام

اگر روزی نام تو در کنارم بنشيند غزلی خواهم شد که حافظ به آن رشک ببرد

می دانم دير کرده ام ، خيابانها تمام شده اند و تو پشت يک درخت مديترانه ای سکوت کرده ای

دهانم در اندوه غرق شده است

به اشکهايی که در دلم خانه کرده اند می گويم تو را صدا کنند

اگر نگاهم کنی دنيا را در قايقم می نشانم و به سوی لبخند تو پارو ميزنم

اگر نگاهم کنی دستهايم را به تماشای ماه می برم و آسمان را به هيچکس نمی فروشم

خوب من!

مرا بخاطر تمام نیازهایی که به تو دارم ببخش ...

 

سلام

دوستان گلی که از من راجع به روز و زمان پخش

برنامه تلویزیونی اِستوا سوال می کردن آگاه باشن

این برنامه که من و دوستانم در کانون فرهنگی و ادبی فدک

در اون شرکت کردیم امروز شنبه 19/1/91 بعد از خبر ساعت22

از شبکه سوم سیما پخش خواهد شد.

سلام

امروز داشتم دفتر خاطراتم رو ورق میزدم یهو چشمم

افتاد به اولین سروده هام برام جالب بودن تصمیم گرفتم

یکی از اون شعر هارو براتون بذارم تا شماها بخونید و نظر بدید

البته یکم مشکل داره و شعر قوی نیست بالاخره تجربه های

 اولم بود. لطفا نظر بگید ببینم اون اوایل شعرهام خوب بوده یا نه؟!

ممنون

یادمه اون اولا

با بچه ها تو راه مدرسه میون پسرا و دخترا

صدای قهقهمون از لابه لای رفقا

سلام

امیدوارم سیزده همتون بدر

دشمناتون در به در

رفقاتون گل به سر

و خوشیهاتون صد برابر شده باشه انشاا...

چه بهاریست؟!

چه تازه شدنی؟!

تو که نیستی...

بهارو خزان من

یک رنگ است

کـــــلاه خـــــاکی

الهی به مردان در خانه ات /به آن زن ذلیلان فرزانه ات
به آنان که با امر روحی فداک / نشینند و سبزی نمایند پاک
به آنان که از بیخ و بن زی ذیند / شب و روز با امر زن می زیند
به آنان که مرعوب مادر زنند / ز اخلاق نیکوش دم می زنند
به آن شیر مردان با پیش بند / که در ظرف شستن به تاب و تبند
به آنان که در بچه داری تکند / یلان عوض کردن پوشکند
به آنان که بی امر و اذن عیال / نیاید در از جیبشان یک ریال
به آنان که با ذوق و شوق تمام /به مادر زن خود بگویند: مام
به آنان که دارند با افتخار / نشان ایزو نه، زی ذی نه هزار
به آنان که دامن رفو می کنند / ز بعد رفویش اتو می کنند
به آنان که در گیر سوزن نخند / گرفتار پخت و پز مطبخند
به آنان قرمه سبزی پزان قدر / به آن مادران به ظاهر پدر
الهی به آه دل زن ذلیل / به آن اشک چشمان ممد سبیل
به تن های مردان که از لنگه کفش / چو جیغ عیالاتشان شد بنفش
که ما را بر این عهد کن استوار / از این زن ذلیلی مکن برکنار
به زی ذی جماعت نما لطف خاص / نفرما از این یوغ ما را خلاص